ağlıyorum...anne! dizlerine en yakın yerde mola vermek istiyorum...
Ağlıyorum!
Günlerden beri içimde bir fırtına. Bir cehennem. Korkuyorum anne! Hem de tahmin edemeyeceğin kadar çok korkuyorum.
Çocukken korktuğum da sığındığım sen olunca, korku kalmıyordu. Ama şimdi sana gelsem de içimde kocaman bir korku ile yine senden ayrılıyorum.
Büyüdüm mü ben anne? Büyümek ,can acıtıyor denmedi bana. Büyü daha iyi olacaksın derlerdi zamanın da..
Ama anne!!
Büyümek canımı acıtıyor. Büyümek içimi yakıyor. Büyümek, vakitli vakitsiz ağlatıyor beni.
Kesilen ,acıyan yerimi gösteremiyorum kimselere. Salyalarımı göstere göstere avazım çıktığı kadar bağırarak “işte anne!! Kalbim acıyor anne! Onu kanattılar anne!” diye sana sığınmak istiyorum beni kınayan manidar bakışların altında.
Ama anne,
göz yaşlarımı bile gizli akıtıyorum. Issız yerler de ağlıyorum artık. Kimselerin beni görmediği yerler de , bir mucize bekliyorum. Kimseler olmadığı halde ,birileri benim orada olduğumu bilsin .Bilsin ve sırtımı sıvazlayıp “neyin var yavrum?” desin. “hiç! hiçbir şeyim yok” diyerek ağlıyayım. “Hiç” dediğim halde beni anlasın yine de diye bekliyorum. ANNE!!!
Ahh annem bilsen sana ne çok muhtacım...
Ahh annem bilsen sana ne çok muhtacım...
