Aşk Gelir ve Akıl Susar...
aşk gelince akıl gider aşk gelir aklın gider gelince akıl gidermiş
Aşkın ölümü derken; aşkın hakiki manasını öldürenlere bir gönderme var bir nevi...
Aşkı hakiki manasıyla değil de sadece zahiri manada düşününce birçok insan, işte o zaman aşk diye bir şey kalmamakta zaten..
O zaman sadece belli menfaatler karşılığında yaşanan bir ilişki olmakta... Sevince severim, sevmezsen giderim gibi bir felsefe ya da böyle bir ön yargı ile yapılan karşılıklı ilişkinin adı "aşk" değildir zaten...
Aşk nedir demişler bir gönül erine...
"Ben ol da bil" demiş...
Aşkı kelimeler arasında sıkıştırırız da; o sonsuza uçar gider... Biz sıkışırız satırlara...
Aşk kıyas kabul etmez.. Aşk gelince;akıl gider..
Akıl varsa; aşk yoktur..
Bir düşünürün dediği gibi:
"Aşk yolunda akılla yürüyenler, güneşi mumla arayanlar gibidir.."
Aşk ışık kökünden gelir derler... Sarmaşıktır aşk...
Gelir ve sarar tüm benliğinizi, ruhunuzu. Artık söz yoktur; hal vardır...
Aşk gelince gönle, merhamette yerleştirir Mevla...
Âşıksan, sevdiğinin her yaptığına "şefkatle" yaklaşmayı öğretir Mevla...
Aşk hep bana mıdır dersiniz?
Yani ya benimsin ya toprağın mı?
Bu aşk mı bencilik mi?
Bu öyle bir kısır döngü ki....
Zira aşk paylaşılamaz... Ama aşk da merhamet varsa eğer, o zaman aşk, âşık olunanı her daim mutlu görmek istemektir, dua etmektir ona bir ömür boyu...
yani ki beni sevmedi, beni istemedi hadi güle - güle.. Kapattım kapılarımı ona... Gelsin başka sevgili derse insan; o "aşık" değildir zaten..
Aşk, bir ömür boyu... Ve dahi sonsuza kadar demektir...
Ya seninle ya da sensiz... Ama sonsuza dek...
Yoksa ne anlamı kalır, bir ömür boyu Leyla'yı bekleyen Mecnun'ların...
Ne anlamı kalır Şirin'i uğuruna dağları delen Ferhat'ların...
Ne anlamı kalır Aslı'sı için yanan Kerem'lerin...
Ve ne anlamı kalır; Yusuf'unu bir ömür bekleyen Züleyha'ların....
Ve Aşk, çift kişilik bir yalnızlıktır...
Aşkın ölümü derken; aşkın hakiki manasını öldürenlere bir gönderme var bir nevi...
Aşkı hakiki manasıyla değil de sadece zahiri manada düşününce birçok insan, işte o zaman aşk diye bir şey kalmamakta zaten..
O zaman sadece belli menfaatler karşılığında yaşanan bir ilişki olmakta... Sevince severim, sevmezsen giderim gibi bir felsefe ya da böyle bir ön yargı ile yapılan karşılıklı ilişkinin adı "aşk" değildir zaten...
Aşk nedir demişler bir gönül erine...
"Ben ol da bil" demiş...
Aşkı kelimeler arasında sıkıştırırız da; o sonsuza uçar gider... Biz sıkışırız satırlara...
Aşk kıyas kabul etmez.. Aşk gelince;akıl gider..
Akıl varsa; aşk yoktur..
Bir düşünürün dediği gibi:
"Aşk yolunda akılla yürüyenler, güneşi mumla arayanlar gibidir.."
Aşk ışık kökünden gelir derler... Sarmaşıktır aşk...
Gelir ve sarar tüm benliğinizi, ruhunuzu. Artık söz yoktur; hal vardır...
Aşk gelince gönle, merhamette yerleştirir Mevla...
Âşıksan, sevdiğinin her yaptığına "şefkatle" yaklaşmayı öğretir Mevla...
Aşk hep bana mıdır dersiniz?
Yani ya benimsin ya toprağın mı?
Bu aşk mı bencilik mi?
Bu öyle bir kısır döngü ki....
Zira aşk paylaşılamaz... Ama aşk da merhamet varsa eğer, o zaman aşk, âşık olunanı her daim mutlu görmek istemektir, dua etmektir ona bir ömür boyu...
yani ki beni sevmedi, beni istemedi hadi güle - güle.. Kapattım kapılarımı ona... Gelsin başka sevgili derse insan; o "aşık" değildir zaten..
Aşk, bir ömür boyu... Ve dahi sonsuza kadar demektir...
Ya seninle ya da sensiz... Ama sonsuza dek...
Yoksa ne anlamı kalır, bir ömür boyu Leyla'yı bekleyen Mecnun'ların...
Ne anlamı kalır Şirin'i uğuruna dağları delen Ferhat'ların...
Ne anlamı kalır Aslı'sı için yanan Kerem'lerin...
Ve ne anlamı kalır; Yusuf'unu bir ömür bekleyen Züleyha'ların....
Ve Aşk, çift kişilik bir yalnızlıktır...
