Çobanyıldızı
Başkaları gitmiş olur gidince, bir sen yakınsın uzakta kalınca..
Hayat bazen öyle dumura uğratıyor ki insanı, öyla ağır yükler bindiriyor ki sırtına; ''tükendim artık, bittim'' diyorsun. Ve ölümü özler hale gelebiliyorsun. Özlenecek bunca güzellik, yaşanılası hayat varken..
Akrep gece yarısını çoktan geride bırakmış, saatim 3 kere çıplak duvarları çınlattı. Serin bir nisan gecesinde yine gözpınarlarım bahardaki ırmaklar gibi çağıl çağıl.. Gece puslu.. Birtek çobanyıldızı görünüyor puslu gecede. En az benim kadar yalnız, en az benim kadar hüzünlü. Gece sessiz, gece sensiz.. gece hüzün kokarken.. Sevginin nefesi ile büyüyor birtanem.
Hüzünlerimizi kadehlere doldurup tokuşturuyoruz çobanyıldızıyla. Aslında o çok şanslı; görüyor senin nerede olduğunu ve seninde ona bakarak benim hayalimle kendini avuttuğunu.. Senin hüznünü alıp bana, benim hasretimi sana taşıyor.
Gece sessiz, gece sensiz. Birtek çobanyıldızı gökyüzünde. En az benim kadar yalnız, en az benim kadar sevdalı.. Büyüdükçe büyüyor, tüm gökyüzünü sarıyor yine gözlerinin karası. Haykırışlar kayboluyor gecenin buz gibi ayazında, sessiz yakarışlar dizilip kalıyor bir bir boğazıma..
Gece karanlık, gece tükenmiş. Birtek çobanyıldızı parlıyor gözbebeklerinde. Ve o karanlık öyle hükmediyor ki benliğime, o kadar hoş, o kadar huzurlu.. Eriyip bitiyorum gözlerinin sevisinde..
