ÖYLESİNE İŞTE.........
Dehşet bir ruh halindeyim,katil olasım var…Öldüreceğim kimse de yok aslında ya da yaşatmak istediğim bir özenim…Durgun, katliamcı ruhlu bir suret düşün.Ne doğru düzgün bakabiliyorum,ne nefes alırken de huzurluyum…Öyle işte…
Okurken ne düşünüyosun acaba? Ben yazarken mesela hiç seni düşünmüyorum,kimsin umrumda bile değil düşün aramızdaki farkı.çok önemliymişim gibi cümleler kurmayı seviyorum.
Mutfakta oyalanmayı çok seviyorum.En çok bulaşık yıkamayı seviyorum aslında,ruhumu yıkıyorum sanki o bardakları köpüklerken.Neden ruhumuzu köpürtemiyoruz ki?
Seni bilmem de ben kafamı bile köpürtüyorum.
Ben uyurken de yoruluyorum biliyor musun?
..
Yine bir film izledim,artık romantik fimler izliyorum.Duygu bekliyo gibiyim.Başkalarının hayatını başkalarının hayallerini izlemeyi seviyorum.Düşünsene en kolayı izlemek değil mi? Yani ben yaşıyor iken o an olan biteni olduğu gibi göremiyorum zaten ama başkası yaşarken her detayı yine bir başkası olan ben yakalıyorum.Ama kendimi yakalayamıyorum.İnsanlar bu yüzden büyük kelimeler etmemeli “asla” lı konuşmamalı işte.Biliyoruz da söylüyoruz ama kime anlatacan hepsi bir havada.
Yeni insanlarla tanıştığımda kendilerini anlatırkenki o benlikleri ve aslında olmak istedikleri kişiyi çizdiklerini onları daha yakından tanıdığımda anlayacaklarımı merak ediyorum. Ve her çözdüğüm insandan da sıkılıyorum. Yazılmaya değer bir duygusu varsa onun hakkında yazılar yazıyorum.Sonra da kendime kızıyorum.Çünkü aynı zamanda hayatıma insan da sokmak istemiyorum.
..
Şiirde nasıl geçiyor “o kadar çok gezilip görüldük ki”
..
Artık kendimi gezdirmek tanıtmak gördürmek istemiyorum.Bu yüzden zaten kim elini uzatsa boşta kalıyor..
..
Olmadığın her yer gurbet’i yaşıyorum.Bu o kafa işte..
Kafam öyle kalabalık ki,bari somut olan herşey yerli yerinde olsun derdindeyim. Somutluklarla gözümü yormıyım bari modu.. Bilmem ki herkes de böyle midir? Kendimden yoruldum ya.. Stresli insanlardan her zaman tiksinmişimdir,uzak kalmışımdır,sinirlendiğinde kendine hakim olamadığını söyleyenlere de hep inanmamışımdır.Düşün kontrolümü. Ne gereksiz oysa..
Çocukken öyle miydik allasen,bize ailenin akrabaların en iğrenç çocuğu damgası bile vurulacak olsa çirkefliğimizden ödün vermezdik.Şimdi öyle mi? “İnsanlar hakkımda ne düşünür’ü hiç iplemiyorum” cümlesini kuruyoruz hepimiz,hatta belki cümle aralarında “bu konuda ne derlerse desinler” isyanını en azından.Hepsi toplum baskısı yüzünden işte.
Hepimiz ipliyoruz,hepimiz korkuyoruz,hepimiz yanlış yapmaktan da deli gibi tırsıyoruz.Şu an yanlış yapmaktan korkmayanlar suratlarına hataları vurulduğunda bu söylediklerimi çok iyi anlayacaklar.
..
Yazacaklarım kalmadı değil,yazarsam sanki sonra pişman olabilirim..
