Kaybettim seni bu gece.

[Misafir]

"Kaybettim seni bu gece. Kaybettim farkındayım...
Sıradanlıkların içinden kurtulmuştum oysa seninle. Şimdi bakıyorum
da
sıradanlıklar esir almış bizi. Çarçabuk bitip tükenen heyecanların
içinde..."
Zordur severken ayrılmak. Herhangi bir şeyden, yaşadığınız şehirden,
oturduğumuz evden, eşinizden, işinizden...
Bir ağaç düşünün; budadınız, suladınız, ilaçladınız; yaprak döküşünü,
çiçek
açışını izlediniz. Sonra, o ağacın artık sizin olmadığını söyledi
birileri.
İçiniz yanar. Kimselere emanet edemezsiniz. Çünkü, bu "sevgi"dir,
"aşk"tır.
Ağaç siz, siz ağaç olmuşsunuzdur.
Ayrılık zordur. Artık size ihtiyaç duyulmayacak olması ise en
ağırıdır. Bunu
sindirmek ise hiç kolay değildir. "Aşkım, Bir tanem, Canım, Hayatım,
Sevgilim" her ne iseniz, artık değilsinizdir.
Dün yanı başınızdayken, bugün artık yoktur. Sizden kimsenin beklediği
bir
şey kalmamıştır. Neyi ne kadar bildiğiniz, neler becerebildiğiniz
kimsenin
umurunda değildir. Bu dünyada yalnız bedeniniz kalmıştır, ruhunuz ise
kimselerin bilmediği yerlerde...
Unutmak için akşamları erkenden yatarsınız. Yatakta uyumak için
verdiğiniz
savaş onu unutmak için verdiğiniz savaşa yenik düşer. Unutamazsınız.
Aklınızı yitirme noktasına da gelseniz, unutamazsınız...
Derken eliniz telefona gider; isimler arasında dolaşırken
tuşlarsınız
numaraları... İçinizde bir ses yankılanır; "Neye inanıyorsan öyle
davran.."
offfffffffffffff...
Sonra anında wazgeçersiniz, paketteki son sigarayı da içip
düşünürsünüz;
"Severken ayrılmak hakikaten ne kadar da zormuş"